O Hurrem #1

Ukrainka, Italianka, a może Polka?
 Ustalanie tożsamości Sułtanki Hurrem okazało się niełatwym zadaniem dla wielu historyków, również tych współczesnych. Wiele narodów przypisywało sobie jej pochodzenie, jak również wielu starało się stworzyć historię i podać brakujące elementy z życia Królowej Wschodu. W różnych odsłonach swojej wczesnej młodości, Sułtanka Hurrem była już włoską branką porwaną przez korsarzy z zamku Collechio, córką kapłana z Rohatyna, nawet krewną polskiego króla – jak wynika z pierwszej informacji, Hurrem miałaby zostać porwana w 1525 roku, jednakże w tym roku jej najmłodszy syn miał już cztery lata, także pewne jest, iż ulubienica Sulejmana znalazła się w osmańskim pałacu przed 1520 rokiem; natomiast dwie ostatnie informacje zdają się być niczym innym jak zwyczajnym nieporozumieniem stworzonym przez polskiego poetę Samuela Twardowskiego w pierwszej połowie XVII wieku. Jak pisał Ignacy Hołowiński w swojej sławnej „Pielgrzymce do Ziemi Świętej” w 1853 roku, Twardowskiego „opętał duch wierszowania”, a w swoich relacjach „mieszał prawdę z fałszem”. Choć rohatyńska historia o pochodzeniu Radości Sulejmana, ze względu na brak wystarczających źródeł, jest mało wiarygodna, to jednak do dziś jest żywa w ukraińskiej tradycji, według której Hurrem była córką kapłana Lisowskiego z Rohatyna, a jej prawdziwe imię brzmiało Aleksandra lub Anastazja Lisowska.Tak naprawdę do tej pory nie ma pewności, gdzie urodziła się prawowita żona Sulejmana Wspaniałego. Jeżeli ograniczyć się jedynie do wzmianki, że była Rusinką, dalej nie ma pewności z jakiego regionu pochodziła – Galicji, Wołynia czy może Podola? Wiadomo na pewno, iż została porwana do sułtańskiego haremu i szybko zawładnęła sercem najpotężniejszego z władców Imperium Osmańskiego, a to wystarczyło, by stać się legendą.